கொஞ்ச நேரம்

கொஞ்ச நேரம் கொஞ்ச நேரம்
 என்று காலம் தாழ்த்தி
பொறுமை கடலினும்   பெரிது
என்று பறை சாற்றி
நேரமும் காலமும்
 என்று  அறிந்தும்
   நீடிக்கும் எண்ணம்
 ஒரு தீமைக்கே
 என்று கொள்வோமாக.

தகுதி

தகுதி என்று நினைத்து
 தகாத காரியங்கள் செய்து
 தகுந்த எண்ணம் ஆகா

தகுதி என்று இறுமாந்து
 தாங்காத  கொடுமை செய்து
தானே பெரியவன் என்பது ஆகா.

தகுதி என்பதில்  திளைத்து
திமிராகத் தூக்கி எறிந்து
தான்  பொய்  பேசுவது ஆகா.

தகுதி ஓர்  அநீதி  அல்ல
 அது ஒரு சான்று  ஆகும்
மிகுவதும் மிகாததும்   நம் கையிலே   

தண்ணீருக்காகவா இவ்வளவு

தண்ணீர் தண்ணீர் 

 என்று புலம்பி 

 தடியடி  வன்முறை 

 எங்கும் பெருக.

 வழக்குரைக்க 

 நீதிமன்றங்கள் 

என்று தாண்டி ஓட.

தண்ணீரை  ஓட விடாமல்

அடக்கி  அணைகளில் தேக்கி 

பறறாக்குறை   என்று  மனிதன் 

 ஓலமிட.

 பயிரை வளர்த்து 

 நீர் வரத்து இல்லாமல் 

அவை வாட..

 

 மனமிழந்து 

 தன்னுயிரை  விட்டு 

 கதறுகிறான்  மனிதன்

இன்னொரு எல்லையில். 

.

 

உ யிர்ச் சேதம், பொருட் சேதம் 

 இழப்பு  என்று மக்கள் திக்குமுக்காட

 

 நினைத்துப் பார்த்தால் 

 தண்ணீருக்காகவா  இவ்வளவு 

என்று மயங்கி 

 துவள்கிறது  நெஞ்சம். 

 

தமிழின் அழகே

பாலும் கசக்கவில்லை
 பிழிந்த துணியும் கசக்கவில்லை
 என்று நயம்படச் சொன்னான்
புலவன்
 சாகும் தருவாயில் கூட.

தமிழின் அழகே அதனின்
இயம்புதலில்.
அதன் சிறப்பே அதனின்
தனித்தன்மையில்.

செல்வோமா என்பதை போவோமா
 கிளம்புவோமா,  பார்ப்போமா
 என்று பல விதமாக
 நேரம் காண்பதாக
 உரைப்பது
 என்னே அழகு.

இதே போல் எத்தனையோ
 எடுத்தாள எண்ணம்  
வியப்பு மேலிட பெருமிதம்
 பொங்க  மகிழ்வுறுகிறேன்
 தாய்த் தமிழை
 உணர்ந்து.

 


 

கண்ட இன்பம்

வம்பு எதிலும் எவையிலும்
 எப்போது என்று காத்திருந்து
 சட்டென்று தாவி
 கழுத்தைப் பிடிப்பது  போல்
 கவ்விக் கிழித்துக் குதறி
கண்ட  இன்பம் என்னவோ ?

நிலம் காணுதல் நிரந்தரம்.

மேலேயும் கீழேயும்

 ஒரு சந்திப்பு.

மேலே பறக்கும் ஓர் 

ஊர்தி  வானம் பிளந்து 

 காற்றைக்  கிழித்து 

பாய்கிறது 

இராட்சத   வேகத்திலே!

வான நீல  நிறம் 

 ஒரு பொழுதிலே 

 வெண்மையாக மாறி  

மீண்டும்  நிலமாக 

 கொப்பளிக்க.

 கீழே செல்லும் 

 ஊர்திகள்

 சில அசுர வேகம் 

 கொண்டு பாய

 சில மிதமான 

கோர்வையில் செல்ல 

பல ஊர்ந்து 

 நகண்டு   நகர்ந்து 

போகும் நேரம்   

விதமான 

போக்குவரத்துக்கள் 

நிலத்தின் மேலே என்று 

அறியுங் கால் 

 நிலத்தின்  அருமை 

நெஞ்சம் நிறப்ப! 

உயரப்  பறக்கும் 

 வானவூர்தியோ  

 தரை  நோக்கி 

 இறங்கும் கால் 

ஒரு நினைப்பு 

உயரப்  பறப்பின்   

 நிலம்  காணுதல் 

நிரந்தரம்.

  

இயம்பு என்ற போது

தாய் நாட்டை விட்டு
வாழ்கிறான்
 பிழைப்புக்காக.

ஊரை விட்டு உறவை விட்டு
 வாழ்கிறான்
 பிழைப்புக்காக.

பணப்  பெருக்கம் இனப்  பெருக்கம்
 தேடி வர  வாழ்க்கிறான்
பெருமைக்காக

பதவியும் அனுகூலங்களும்
பெருகி நிற்க  வாழ்கிறான்
பெருமைக்காக

வாழ்கிறான் என்ற போது
ஒரு கேள்வி
எழும்புவதாக

கலாச்சரம் இழந்து  களையிழந்து
நிம்மதி இல்லாத
வாழ்க்கைக்கா ?

இயம்பு என்ற போது
வாயடைத்து நின்றான்
பொதுவாக.